Miasto ukryte w lesie
W czasie wojny Mamerki były jak osobne miasto – 250 obiektów, setki żołnierzy i oficerów, podziemne korytarze, centra łączności, magazyny, a nawet pomieszczenia zaprojektowane przez samego Adolfa Hitlera. To stąd płynęły rozkazy dla tysięcy żołnierzy na froncie wschodnim. A jednak, mimo potęgi tego miejsca, wojna i historia obeszły się z nim łaskawie – wycofujące się w 1945 roku wojska niemieckie nie zdążyły wszystkiego wysadzić. Dzięki temu dziś możemy niemal cofnąć się w czasie i zobaczyć to, co widzieli niemieccy oficerowie.
Dziś Mamerki to nie tylko relikt historii, ale świetnie przygotowany kompleks turystyczny. Działa tu muzeum poświęcone frontowi wschodniemu – jedyne takie w Europie. Zobaczyć można gigantyczną makietę bitwy pod Kurskiem, rekonstrukcję bitwy o Stalingrad, a także replikę 25-metrowego okrętu podwodnego, związanego z legendą Kanału Mazurskiego. Warto też wspiąć się na 38-metrową wieżę widokową, z której rozpościera się panorama jeziora Mamry i okolicznych lasów – widok, który zostaje w pamięci na długo.
Tajemnica Bursztynowej Komnaty
A jednak to nie tylko historia militarna przyciąga do Mamerek. To także tajemnica, która rozpala wyobraźnię poszukiwaczy skarbów z całego świata – Bursztynowa Komnata. Zaginione arcydzieło, uznawane za ósmy cud świata, miało zniknąć w zawierusze wojennej. Czy mogła zostać ukryta właśnie tu, w mazurskim lesie?
W Mamerkach już w latach 50. prowadzono poszukiwania komnaty. Wznowiono je w latach 2016–2017, gdy badania georadarem wykazały istnienie tajemniczej przestrzeni pod fundamentami bunkra nr 31. Nadzieja była ogromna, emocje również – niestety, eksploracja nie potwierdziła przypuszczeń. Ale legenda żyje dalej.
Podróż w czasie i w głąb siebie
Zwiedzając Mamerki, można poczuć, że historia to nie tylko daty i fakty, ale emocje – strach, nadzieja, ambicja, tajemnica. To miejsce nie daje prostych odpowiedzi, ale skłania do refleksji. O człowieku, o wojnie, o przemijaniu.
I może właśnie dlatego Mamerki są tak niezwykłe – bo łączą w sobie mrok przeszłości z pięknem natury, chłód betonu z ciepłem ludzkiej ciekawości. To jedno z tych miejsc, które trzeba zobaczyć na własne oczy, by zrozumieć, że historia Polski i Europy kryje się nie tylko w podręcznikach, ale też w cichych mazurskich lasach.
Rafał Karaś - społecznik, publicysta i miłośnik historii Mazur
Komentarze (0)
Dodaj swój komentarz